Back to School

Yael Prenger

Het is zover. De eerste schooldag sinds corona staat weer voor de deur. Om negen uur moeten we ons melden bij het klaslokaal waar we die dag les zullen hebben. Via de ingang die mijn groep is toebedeeld moeten we naar binnen, opgeplakte pijlen zullen ons de weg wijzen zodat we zo min mogelijk andere leerlingen tegenkomen. Bij de deur staat een pompje met desinfecterende gel klaar en alle tafeltjes staan netjes anderhalve meter uit elkaar. Elke klas heeft zijn eigen toiletten en de docenten zijn de enigen die tussen lokalen heen er weer bewegen. Aan alles is gedacht. Tenminste, aan bijna alles. Want welke kleren we ’s ochtends uit onze kledingkast trekken om die dag te dragen is ons eigen probleem. 

Drie maanden zaten we thuis. Drie maanden waarin sociaal contact uit den boze was en de enige personen in je leven je huisgenoten waren. Drie maanden waarin je ’s ochtends je bed uit kwam, je tandenpoetste, ontbeet en je joggingbroek aan deed. In vol ornaat in joggingstof gehuld schoof je achter je bureau om daar rond een uur of zes weer achter vandaan te komen. Avondeten, beetje scrollen op ‘de gram’ en hup de pyjama weer aan. Dag in dag uit, negentig dagen lang. Negentig dagen waarin ik mijn kledingkast nauwelijks een blik waardig heb gekeurd. 

Maar nu was het dus weer zover. We gaan naar school, wat betekent dat er ook weer iets acceptabels aangedaan moet worden. Met een hart vol vrees trek ik dan ook mijn kast open. Verschrikt spring ik naar achteren op het moment dat drie motten me tegemoet vliegen. Oké, daar gaan we. Welke kleren had ik ook alweer? Zwarte spijkerbroek en een rode trui, is dat wat? Nee, volgende. Blauwe spijkerbroek? Ook niet. Al passend sta ik tien minuten heen en weer te draaien voor mijn spiegel. Vanuit mijn ooghoek zie ik de tijd op de klok zie wegtikken, dat wordt weer ontbijten op de fiets. Na vijf keer omkleden ben ik eruit, dit wordt ‘m! Een hoge, blauwe spijkerbroek en een gestreepte coltrui moeten ervoor zorgen dat niemand vandaag meer om me hen kan. Ik prop mijn boterham in mijn mond en spring op de fiets. Shit, het miezert en in de haast ben ik mijn regenjas vergeten. Hopen dat het niet harder gaat regenen. Zo snel als ik kan draai ik de trappers rond in een poging voor de regen uit te fietsen. Maar natuurlijk is het te veel gevraagd om op de eerste schooldag droog aan te komen. Zeiknat en met soppende schoenen loop ik twintig minuten later de school binnen om de rode pijlen naar mijn klaslokaal te volgen. Broek nat, trui nat, alsof iemand het nu nog opvalt wat ik aan heb… Lekker dan. 

Lees hier ook de column van Marijn over kledingkeuzes op de eerste schooldag!

Advertisement